La Naŭatla Lingvo en Georgio
Oni fojfoje demandas al mi: “Kiom da lingvoj vi parolas?” Ĝi estas demando malfacile respondebla, ĉar mi studis diversajn lingvojn, iujn mi povas paroli, iujn mi nur povas legi, kaj iujn mi preskaŭ forgesis. Se temas pri lingvoj kiujn mi flue parolas, ili estas tri: la angla, esperanto, kaj la hispana. Mi iom povas paroli la naŭatlan, kaj nuntempe mi studas la korean.
Vi povas vidi, ke mi ŝategas la lingvojn, kaj kompreneble mi ĝojegis kiam mi transloĝiĝis al mia nuna hejmurbo en la Kantono Gwinnett, Georgio, Usono. Ĝi estas parto de la regiono de Atlanto, kaj mi ŝatas ĝin pro ĝia diverseco de gentoj kaj lingvoj. Kia diverseco? Nu, ekzemple, en mia apartamento-konstruaĵo, reprezentiĝas almenaŭ kvin lingvoj–kaj tio eĉ ne inkluzivas min! (Se vi sciivolas kiuj ili estas, jen ili: la angla, la hispana, la ĉina, la naŭatla, kaj la otomia.) Mi havas nejbarojn de diversaj landoj, kaj mi precipe feliĉas ĉar mi havas plurajn nejbarojn kiuj parolas la naŭatlan.
Jes, mi celas la naŭatlan lingvon, la lingvon de la antikvaj aztekoj. Ĉu vi sciis, ke oni ankoraŭ parolas la naŭatlan en Meksiko? Ekzistas multaj dialektoj, sed esence ĝi estas la sama indiĝena lingvo kiun parolis la aztekoj antaŭ ol alvenis la eŭropanoj.
Mi jam studis la naŭatlan, sed nun mi povas praktiki kiam ajn mi deziras, ĉar mi havas naŭatlaparolantajn nejbarojn! Nuntempe mi klopodas paroli la lingvon unufoje ĉiu semajno, por ke mi ne forgesu ĝin dum mi dediĉas mian studadon al la korea lingvo. Mi ne scias, kiom da tempo mi loĝos ĉi tie en Georgio, sed mia celo estas fariĝi flua parolanto de la korea kaj la naŭatla!
Vojaĝo al Peruo
Mi vere estas privilegia. Je la aĝo de dudek tri, mi jam vizitis dek ses aliajn landojn, en tri kontinentojn. Krome, per mia nuna laboro mi rajtas vojaĝi eksterlanden plurfoje ĉiujare, por kristanaj misiaj vojaĝoj. Kaj ĵaŭde mi ĵus revenis de mia unua eksterlanda vojaĝo de 2013: Peruo.
Ĝi estis mia dua vojaĝo al tiu bela lando, sed ĉifoje mi iris al tute malsama regiono de la lando. Antaŭe mi estis en Kusko, antikva urbo inter la sekaj montoj, sed ĉifoje mi vojaĝis en la norda regiono de Peruo, kie preskaŭ ĉie kreskas ĝangaloj, kaj kie oni normale vojaĝas per boato, ĉar ne ekzistas vojoj inter la urboj. Mi ekkonis la kulturon de tiu regiono, kaj kvankam mi parolas la hispanan sufiĉe bone, la loĝantoj de norda Peruo parolas kun tre unika akĉento, kaj foje mi devis aŭskulti tre diligente por kompreni.
Sed la celo de la vojaĝo ne estis vidi mirindaĵoj, aŭ eĉ ekkoni novajn kulturojn. Ni usonanoj iris por helpi kristanojn tie, prediki, kaj instrui la Biblion. Mi jam predikis hispane multe, do tio ne estis nova sperto por mi. Sed dum ĉi tiu vojaĝo mi unuafoje tradukis predikon! Ĝi ne estis tre malfacila, sed mi baldaŭ ekkonsciis la grandan respondecon de meti la pensojn kaj parolojn de unu homo en alian lingvon–oni devas fari ĝin zorgeme por ke la aŭskultantoj ricevu la ĝustan mesaĝon.
Mi spertis aliajn aventurojn tie, pri kiuj eble mi skribos poste. Ĝi estis mirinda vojaĝo, kaj mi esperas reveni al tiu regiono, se Dio volas.